viernes, 20 de abril de 2012

«TE LLAMO TRISTEZA». TRADUCCIÓN DE UN POEMA DE JOAN VERGÉS (2003)



Fotografia feta per Francesca Woodman


T’ANOMENO TRISTESA

T’anomeno tristesa
i potser ets una dolça
claror d’infant
que encara m’acompanya.

T’anomeno record
i potser ets un paisatge
que ja neix somiat
i sóc jo qui m’esfullo,
verd d’aquells arbres,
consol del primer amor.

Tan fàcil és morir
com adormir-se a l’alba
amb la pluja i llum a dins
ara que començàvem
a mirar-nos als ulls.


TE LLAMO TRISTEZA

Te llamo tristeza
y quizá eres un dulce
resplandor de niño
que todavía me acompañas.

Te llamo recuerdo
y quizá eres un paisaje
que ya nace soñado
y soy yo el que me deshojo,
verde de aquellos árboles,
consuelo del primer amor.

Tan fácil es morir
como dormirse al alba,
la lluvia y la luz en nosotros,
ahora que empezábamos
a mirarnos a los ojos.

Joan Vergés, Com un bosc silenciós, 2007


 (Traducción al castellano de Jorge F. Fernández Figueras.)


No hay comentarios:

Publicar un comentario